Leve Gerard Reve

Van verbazing viel ik bijna van m’n stoel, tijdens de uitzending van De Wereld Draait Door op dinsdag 5 april. Met mijn klas MR42A bezocht ik de wereldberoemde rode studio van DWDD in de Westergasfabriek. Cars en ik kwamen binnen en vrijwel meteen verwees een vriendelijke jongedame ons naar ons witte, kleine tweezitsbankje naast de muziekapparatuur.

Cars en ik keken elkaar aan, verheugd, omdat we helemaal vooraan zaten. ‘Kassa, nu komen we sowieso in beeld’. Maar het werd beter, want voordat de show begon sprak de man van het uur, Matthijs van Nieuwkerk, zijn waardering uit naar het publiek toe. Hoe geweldig hij het wel niet vond dat er iedere dag weer een zaal vol mensen zat die naar zijn show wilde kijken. Volgens hem meer dan een miljoen. Iedere dag. Matthijs: ‘Daar zijn we heel erg blij mee, dat de show na 10 jaar nog zo’n impact heeft.’

Terwijl dat hij daar zat, vroeg hij mij regelmatig naar mijn mening over de onderwerpen van die dag. Of ik zou stemmen op het Oekraïneverdrag bij het referendum, of ik Gerard Reve’s literatuur kende en of ik wist wat Snapchat was. Omdat ik Gerard Reve niet gelezen had, nodigde hij mij uit een biertje met hem te drinken en over Gerard Reve te praten na de uitzending. Matthijs blijkt de moeilijkste niet en beantwoord elke vraag die MR42A op hem afvuurt.  

Met zijn jas nog aan verscheen hij twintig minuten na de uitzending in de bar. Hij kwam naar mij toe, vroeg me om mijn gegevens en verzekerde minstens drie keer dat hij me een boek van Gerard Reve zou sturen. En hij heeft het nog gedaan ook: De Avonden. Getekend: ‘Matthijs van Nieuwkerk. 6-4-2016. Leve Gerard Reve!’ Echt heel tof, want wat heeft hij daar aan? Niks! Dus deze actie kan ik zeer waarderen. En ik heb weer een nieuw boek en een mooi verhaal om te vertellen.  

TV Enschede FM schijnt licht op ‘de Break’

De radiogroep van het project 'The Break' pakt na een hele poos onduidelijkheid over het project pakt de draad weer op. En TV Enschede FM gaat ons daar bij helpen. Met hun begeleiding zorgen we straks voor een strak en gelikt programma dat uitzendenswaardig en ook nog daadwerkelijk lekker om naar te luisteren. Dat is de doelstelling.

We gaan niet meer live. Dat was te hoog gegrepen. Dat dacht ik eigenlijk meteen al toen het project begon. Er hangt veel van het succes van zo’n programma af, en alles moet in één keer goed gaan. Met een groep die nog nooit live radio heeft gemaakt. Dat kan toch nooit goed gaan? Dat waren de radiomakers van TV Enschede FM het ook over eens. Zij draaien, dus zij bepalen. Het haalde bij onze groep ook een hoop druk van de ketel, want nu krijgen wij, de presentatoren, verslagevers en de regie, veel meer de tijd om radio te maken en hoeven we minder te stressen tijdens het programma zelf. In feite doen we het zelfde werk, maar hebben we veel meer invloed op het eindresultaat. Iedereen wint.

Na het festival is het de bedoeling dat we alle opnames bij elkaar brengen in de studio van TV Enschede FM en er daar, ná de meivakantie, een lekker programmaatje van te maken. Het is echter niet helemaal een kwestie van knippen en plakken. Er moet wel een draaiboek komen. Het item wordt wel daadwerkelijk live opgenomen, maar dan in de studio. Door de presentatoren Nienke en Juliët en regisseur Marissa. Die laatste neemt het technische aspect van het radiomaken op zich, dus wanneer het programma over naar muziek of een item schakelt.

Het is nog drie dagen tot het festival. Alle ingeblikte items zijn zo goed als af. Alleen moeten we nog ons draaiboek helemaal co  mpleet hebben en we zijn klaar om te knallen. 

Lik me de reet mooi netjes schoon

Welk statement wil de auteur met deze kop maken? Is wat je nu waarschijnlijk denkt. Sinds maandagavond luister ik tijdens het studeren naar klassieke muziek. Wat? Klassiek muziek luisteren? Dat is toch voor oudjes die niks beters te doen hebben?

Ja. Ook. Maar probeer het eens, je wordt waarschijnlijk positief verrast door de stimulerende viool- en pianoklanken.

Vooral tijdens het studeren schijnt klassieke muziek een positief effect te hebben op de concentratie en hersenontwikkeling. Niet dat mij dat boeide, ik wilde eigenlijk vooral even niet studeren. Dus vroeg ik mezelf tijdens een van mijn denkreizen af: wat weet ik nou eigenlijk van klassieke muziek? En wie waren eigenlijk Bach, Beethoven en Mozart, die drie ‘grote, klassieke’ componisten waar je altijd over hoort?

Google is je beste vriend, dus tikte ik maar eens ‘Mozart’ in de zoekmachine.

Ongeveer 86.800.000 resultaten (0,46 seconden) 

Gelukkig was de bovenstaande hit een Wikipedia-pagina. In de introductie staat keurig uitgelegd wanneer ‘Wolfgang Amadeus Mozart’ is geboren (27 januari 1756), waar (Salzburg) en wanneer hij is gestoven (5 december 1791). Ook wanneer hij zijn eerste stuk componeerde (in zijn 4^e levensjaar) en de invloed die hij op de muziek en vooral de klassieke muziek heeft uitgeoefend (veel).

‘Zoiets had ik wel verwacht, denk je. ‘Leuk’. Maar nee, het is echt leuk. Want Mozart, eigenwijze Wolfgang met zijn grote neus, het wonderkind dat invloed heeft gehad op generaties muziekliefhebbers, haalde namelijk wonderlijk veel plezier uit toilethumor. 

Zo componeerde hij een stuk dat vertaald naar het Nederlands ‘Lik me de reet mooi netjes schoon’ heet. Een canon voor drie stemmen in bes majeur. Het is zelfs meerdere malen uitgevoerd door een professioneel koor. Daarnaast schreef hij, in een brief naar zijn zus, vrij vertaald deze prachtige proza:

“Addio, ben mio. Hou je goed, mijn geliefste.
In je mond zul je je achterste schuiven.
Ik wens je een goede nacht, mijn schat.

Maar kak eerst in je bed, en zorg dat het explodeert.”

Google het maar.  

Het eetpatroon van de student

Met Justin heb ik deze week ons radio-item opgenomen, die ‘live’ wordt uitgezonden op TV Enschede FM. Met de microfoon in de aanslag fietsten we samen op mijn fiets Enschede door – ik fiets, Justin achterop – naar diëtistenpraktijk Oost achterop de Wesselerbrink. Daar wachtte een diëtist op ons die wat zou gaan vertellen over de schijf van vijf en het gewenste eetpatroon van studenten.

Justin wist door drukte niet meer bij welk adres we moesten zijn, dus moesten we Googlen, hij wist ook de naam van de praktijk niet meer, dus moesten we gokken naar welke we gingen. Gelukkig gokten we goed, dus kwamen we op tijd aan bij onze afspraak. Nog niet eerder maakten we een radioprogramma, dus voor ons beiden was het wel even wennen. We kwamen binnen en spraken met de diëtiste af dat we opnieuw binnen zouden komen om het geluid dat de deurknop maakt op te nemen en de luisteraar op die manier mee te nemen in het verhaal.

Dat ging best goed. De diëtiste lachte, ze was net zo verrast als ons, maar speelde het spelletje leuk mee. We gingen zitten en Justin stelde de openingsvraag. Het sfeergeluid van het interview zat ‘m in een fiets die in de praktijkruimte stond. Niet heel geschikt, helaas. Na een minuut of tien pakten we de boel weer in en stapten op de fiets – Justin fietst, ik achterop - naar het volgende adres: de kantinejuffrouw van de Saxion schoolkantine. Hier zouden we meer te weten komen over het eetpatroon van studenten en of de Saxion kantine wel de vraag van studenten naar een gezonde lunch kon behartigen.

Mevrouw Jolanda nam ons mee de kantine en de keuken door en vertelde enthousiast over verschillende salades en gezonde happen. De grootste inkomsten kregen ze echter nog wel van hamburgers en saucijzenbroodjes. Dat interviewen ging wel aardig. Wij zijn wel goede radiomakers, Justin en ik. Er moest nog wel wat sfeergeluid bij, dus stond ik op een gegeven moment met mijn microfoon boven een soeppan waar iemand in stond te roeren, bij de pieper van de magnetron, een kraan die open en dicht gaat en het gerinkel van de kassa. Het was een interessante radio-ontgroening. Best leuk, de samenwerking ging goed. Ik zou ’t nog een keer doen. 

Blut zijn is kwalitatief uitermate teleurstellend

Hoeveel geld heb jij op je rekening? Werk je daar zelf voor, of is het geleend van de staat, je vader of de bank? 

Hoeveel ik heb, verklap ik niet, maar het is niet om over naar huis te schrijven. Dat is een probleem, want met nog minder dan 14 weken te gaan tot mijn twee-weken-durende vakantie door Europa, kan ik net een retourtje Amstelveen boeken. Mijn vrienden zullen not amused zijn

Het leven van een student is nou eenmaal duur, wat doe je eraan? En veel tijd om te werken naast mijn studie, heb ik niet. Het huishouden, mijn conditie, schoolwerk, op de hoogte blijven van het nieuws, literatuur, het onderhouden van mijn sociale leven, et cetera et cetera vragen nou eenmaal veel aandacht. Daarnaast moet ik elke nacht minstens zes uur slapen. Liever zeven, nog liever acht. Al met al houd ik weinig tijd over om na school nog een aantal uur bij een winkel of iets te werken.

Ik heb mijn pijlen maar gericht op freelance schrijfwerk. Wie niet? Ik moet wel onderscheidend zijn als ik het daarmee wil redden, maar ik geef het een kans. Daarnaast kan ik misschien aan de slag bij Streetwise in Enschede, zo’n promotiebureau waar je abonnementen van goede doelen aan de deur verkoopt. Lijkt me wel leuk werk om te doen en het verdiend lekker. Als ik wordt aangenomen, doe ik het. De belangrijkste vraag is eigenlijk of ik kan verkopen. Ben ik aardig genoeg? Overtuigend genoeg? Ik kan best een asshole zijn. Ook weet ik niet zeker of ik mensen over de streep kan trekken om geld uit te geven. Mijn sociale vaardigheden zullen worden getest. Interessant.

Even hardop denken: Ik heb wel twee maten die dit werk ook doen. Nu ik er toch aan denk, ik ga even een belletje plegen naar die twee. Ze hebben vast goede tips voor me.

Want ik heb nog 14 weken om een bedrag met minstens drie nullen binnen te slepen... Of was het nou 13?